Al een dag of twee was ik niet helemaal in mijn hum, enigszins onrustig, zat ik mijzelf een beetje in de weg. Ik weet inmiddels dat ik op dat soort momenten extra goed moet luisteren naar mijn lichaam. Ik stel mijzelf danook de vraag: ‘Wat heb ik nodig?’ Het is niet zo dat ik iets moet fixen, want het is helemaal ok als ik even onrustig ben, maar het is in de essentie niet wie ik ben.
Toen ik gisteravond hoorde dat het vandaag heel hard ging waaien, was het antwoord er direct! Ik heb een middag uitwaaien aan het strand nodig.
Het bijzondere is dat vrijwel direct na mijn besluit om naar het strand te gaan, mijn ego op zoek gaat naar redenen om niet te gaan… Pure zelfsabotage weet ik inmiddels. Dus ik luister niet naar het stemmetje op mijn schouder en ergens rond het middaguur zit ik in de auto naar de kust. Ik zing heerlijk mee met de radio. Eerst is het nog een beetje bewolkt en naarmate ik dichter bij het strand kom, komt het zonnetje steeds iets meer door.
De weermannetjes zijn hun beloften nagekomen kan ik je vertellen. Bijna automatisch begin ik tegen de wind in te lopen, een waterig zonnetje op mijn gezicht. Ik moet flink mijn best doen om tegen de wind in te komen. Mijn hoofd zit overvol met gedachten over mijn bedrijf, mijn leven, relaties, muziek, van alles en nog wat. Ik begin me te irriteren aan deze gedachten, want ik was hier toch gekomen om mijn hoofd leeg te maken. Nog meer gedachten zijn het gevolg… iets met wat je aandacht geeft, groeit..? Grrr! Ok, dat gaan we dus even anders doen. Ik bedenk me dat ik op ieder moment weer naar huis kan gaan. En in het ergste geval heb ik een frisse neus gehaald en heb ik nog een hoofd vol gedachten… Dit lijkt wat te helpen.
Ik begin met foto’s te maken van de schelpen, de kustlijn, het duin, vooruit een selfie. Ik focus op de prachtige natuur die voor mij ligt. Ik blijf maar door lopen. Het waait enorm hard, het zand stuift over het strand. Even waan ik mij in een woestijn. Ik merk de geluiden op, het uitzicht, de prachtige plaatjes, de warmte en de glinstering van de zon, de geur van de zee, de kracht van de wind, het schuren van het zand, de zilte smaak in de lucht, het bulderen van de zee, het ruisen van de wind… Ik kom langs een groepje kitesurfers, wat een helden om met dit weer te gaan kiten. Hoe verder ik doorloop, hoe minder mensen er zijn.
Tot ik uiteindelijk helemaal alleen op het strand loop of ik me alleen waan…
Ik loop verder langs het hoge duin en zie helemaal bovenop een man zitten. Hij bekijkt de storm van bovenaf. Ook al is het te ver om elkaar echt aan te kunnen kijken, toch voel ik even een verbinding. Ik loop verder. In de verte zie ik de grote houten palen in het zand staan, die de pier aanduiden. Tenminste die betekenis heb ik er altijd aan gegeven, maar misschien is dat helemaal niet zo. Het wordt mijn doel om in ieder geval tot de palen te lopen. Daar aangekomen ga ik met m’n kop in de wind (en de zon) tegen één van de grote houten palen staan. Ik voel mij gesteund, gedragen, ondanks de harde wind in mijn gezicht.
Nu ik hier zo sta heb ik door dat deze wandeling over het strand vol met metaforen zit. Het tegen de wind in lopen… wanneer je iets heel graag wilt, je ook tegenslagen moet overwinnen. Dat de weg er naartoe niet altijd gemakkelijk is. Dat als je doorzet, je gelooft in jezelf en jouw dromen, alles mogelijk is. Dat het ok is om af en toe even een pauze te nemen. De tijd te nemen om te zien welke stappen je al hebt gezet en hoe ver je al bent gekomen. Deze successen ook te vieren. Dat wanneer je focust op waar je naar toe wilt, de weg er naartoe nog alle kanten op kan. Dat je zelf jouw pad loopt, creëert. Dat je zelf de kunstenaar van jouw leven bent..
Zo blijf ik hier een tijd staan. Ik proef het zilt op mijn lippen, de wind laat tranen over mijn wangen rollen, zoutkristallen in mijn ooghoeken, de kou op mijn oren en tegelijk de warmte van de zon in mijn gezicht. Ik geniet met volle teugen en adem eens een paar keer diep in en uit. Op het moment dat ik door heb dat ik al mijn gedachten heb losgelaten, moet ik hard lachen! Alle spanning is verdwenen en ik begin met een grote glimlach aan de terugweg en draai een paar rondjes in de wind. Ik voel de inspiratie opkomen en ik word blijer en blijer.
Ik krijg een hondje in de gaten en hij komt enthousiast op mij afgerend en hij komt echt even met me knuffelen.
Het strand ligt bezaaid met scheermessen en de meest prachtige schelpen. Het sop waait over het strand.
Ik bedenk dat ik eigenlijk al sinds ik plantaardig ben gaan eten, geen warme chocolademelk meer heb gedronken. En laten we eerlijk zijn, een strandwandeling in de winter sluit je af met een heerlijke mok warme chocolademelk. Ik ga er voor het gemak even vanuit dat ze geen Vegan hot chocolate voor mij hebben bij de plaatselijke strandtent. En dan bedenk ik dat ze in ieder restaurant in ieder geval cacao moeten hebben.. als ze dan ook nog plantaardige melk hebben, dan is het een fluitje van een cent.
Ik stap de eerste strandtent binnen die ik tegen kom. Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken en het gewoon te vragen. De uiterst vriendelijke barmedewerker gaat voor mij kijken of ze cacao hebben. Hij fluistert me nog wel toe dat ik hem dan even moet vertellen hoe hij het moet maken. Geen punt! En ja hoor, hij komt terug met sojamelk en Nederlandse cacao mmmmm! Ik mag zelfs nog tussendoor proeven of de smaak goed is. Vijf minuten later zit ik, blij als een kind, met mijn kop warme chocolademelk bij het vuur.
Ik denk terug aan de koffie afspraak die ik eerder deze ochtend had. En aan het gesprek over de menukaart van strandpaviljoens en de mogelijkheden om ook daar vegan opties op de kaart te zetten. Toeval…? Ik denk het niet.
Nu is het voor mij een eigen keuze om volledig plantaardig te eten (en drinken). Maar er zijn natuurlijk ook veel kinderen met een lactose-intolerantie. Hoe geweldig is het dan dat je als paviljoen eigenaar niet alleen mij (en anderen met een plantaardig dieet) maar ook een kind blij kunt maken met een kop warme chocolademelk?! Het enige dat je altijd in huis moet hebben, is cacao, plantaardige melk en suiker. En als je er dan helemaal een feest van wilt maken, bewaar dan altijd een blikje kokosmelk in de koeling (op z’n kop). Van de kokoscreme maak je namelijk heerlijke plantaardige slagroom. Simpel, een kleine moeite, lang houdbare producten en relatief goedkoop.
Dus daarom een oproep aan alle strandpaviljoen eigenaren! Zorg dat je deze ingrediënten altijd op voorraad hebt, dan maak jij het verschil in iemands strandwandeling! Oh ja, als je dan ook nog de allerlekkerste vegan hot chocolate wilt serveren… volg dan dit recept:
Meng eerst de cacao, suiker en een klein scheutje amandelmelk door elkaar tot een gladde massa. Verhit de amandelmelk en meng het cacaomengsel erdoor. Open het blikje kokosmelk (uit de koeling) en gebruik alleen de kokos crème. Het kokoswater kan je altijd in een smoothie gebruiken. Klop de kokos crème met wat suiker op en garneer de hete chocolademelk hiermee. Bestuif met een snuf kaneel en wat fijngehakte amandelen. 🌱🌱🌱
"*" geeft vereiste velden aan
